) يا ابوالفضل (عليه السلام) و يا فاطمه الزهراء (عليها السلام):

گاهي اوقات برخي اهل علم که آشنايي نسبتاً خوبي هم با قواعد ادبيات عرب دارند مواردي را به عنوان اشکال بر ديگران مطرح مي سازند که با رجوع به قواعد اين اشکال ها بي اساس جلوه مي کند. از جمله اين ايراد ها خرده گيري برخي به تلفظ «يا ابوالفضل (عليه السلام)» است.

اين عده مي گويند: «ابوالفضل» مضاف و مضاف اليه است و اگر مضاف منادي واقع شود بايد آن را منصوب بخوانيم. پس يا ابوالفضل که در حالت رفعي خوانده شده صحيح نيست و تنها «يا اباالفضل» صحيح است.

در جواب بايد گفت: قاعده وجوب اعراب به حروف در اسماء سته در جايي است که يکي از اين اسماء علم براي شخصي نباشد چرا که در اين صورت مي توان آن اسم را در تمام حالات اعرابي به يک صورت باقي گذارد. مثلاً جاء ابوالفضل، رأيت ابوالفضل و مررت بابوالفضل. البته اعراب به حروف هم جايز است. مثال هاي ديگر اين باب عبارتند از: «ابوبکر»، «ذي النون» و «ذي يزن». پس اشکال وارد نيست و تلفظ «يا ابوالفضل» با اين فرض که «ابوالفضل» علم شده باشد، صحيح مي باشد.(4)

در اعراب «يا فاطمه الزهراء» هم عبارت مشهور به نصب لفظ «فاطمه» مي باشد که صحيح نيست چرا که فاطمه الزهراء مضاف و مضاف اليه نمي باشد بلکه موصوف و صفت است و مناداي علم نيز همان طور که مي دانيم مبني بر ضم است پس بايد آن را «يا فاطمةُ الزهراء (عليهاالسلام)» خواند.(5)

از سايت http://www.hawzah.net/fa/magazine/magart/5659/5682/55935