شهرداری، یک چراغ پرفروغ سر کوچه‏ی محله‏مان نصب کرد. اهالی محل، اهلیت نداشتند! با سنگ آن را شکستند و محله در خاموشی فرو رفت. خاموشی را می‏پسندند، چون راحت‏تر دزدی می‏کنند، راحت‏تر به ناموس مردم تجاوز می‏کنند، راحت‏تر...!

شهرداری می‏دانست. یک لامپ دیگر به جای لامپ شکسته نصب کرد. آن را نیز شکستند. شهرداری دوباره نسبت به تعویض لامپ اقدام کرد. چراغ سوم را نیز خاموش کردند. چراغ چهارم...

برای یازدهمین بار، شهرداری چراغ شکسته را نو کرد. آن را نیز خاموش کردیم. شهرداری فهمید که دیگر فایده ندارد! لامپ دوازدهم را نگه داشت تا وقتی که بفهمیم ارزش روشنایی را و منزجر شویم از تاریکی! چراغ دوازدهم وقتی روشن می‏شود که ثابت کنیم آن را حفظ خواهیم کرد. صدها سال در خاموشی به سر بردیم و همه‏ی حیثیت خود را باختیم. سی سال است که شمع کوچکی را پاسداری می‏کنیم تا ثابت کنیم دیگر بزرگ شده‏ایم و لیاقت چراغ را داریم! از تاریکی متنفر شده‏ایم. هزاران پروانه فدای این شمع شدند، زیرا به خوبی درک کردیم معنای سخن پیرمان را که «پشتیبان شمع باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد»!

کاش زودتر می‏فهمیدیم بدون نور، خواندن قرآن محال است!

جان‏مان به لب آمد. تا کی در انتظار چراغ بمانیم؟!

اللهم عجل لولیک الفرج

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن. 1: بزرگ‏ترین تفاوت وبلاگ با دیگر رسانه‏ها اینه که هر وقت حرفی برای گفتن داری توش می‏نویسی و مثلاً مثل روزنامه مجبور نیستی هر روز پُرش کنی!

پ.ن. 2: عیدتون مبارک.