سلام
خیلی از آدم‏های سیگاری بدم می‏آید. به نظرم انسان‏هایی ضعیف‏النفس هستند که جوانی را با عیاشی و بی‏هدفی پیوند ذهنی می‏دهند و پس از آن نیز با این‏که غالباً از عادت خود دل‏چرکین‏اند، ولی شهامت ترک آن را ندارند! مدّت‏ها به سوداگران این عرصه می‏اندیشیدم که چه بی‏رحمانه با دود سیگار، ذرّه‏های بدن مردمان جاهل را می‏دزدند و سکّه‏وار در خزانه‏ی خود جمع می‏کنند. البته چندی است که دانش جمعی افزایش یافته و در پی آن، مبارزان مصرف دخانیات نیز! ولی مافیای بزرگی که پشت پرده در حال فربه شدن است، راه و رسم خود را خوب بلد است! بسیار متأسف بودم وقتی می‏دیدم از بهترین و جدیدترین اتومبیل گرفته تا قدیمی‏ترین مدل آن، در هر چه نقص داشته باشند محال است فندک و جاسیگاری را فراموش کرده باشند! چند سال پیش هنگامی که خبر تولید خودروی ملّی منتشر شد، بی‏صبرانه منتظر رؤیت خودرویی بومی با ارزش‏های وطنی بودم، ولی ناباورانه مشاهده کردم که یک جاسیگاری نیز برای سرنشینان عقب درنظر گرفته‏اند و برای آن‏که شارژر موبایل در دود کردن سیگار وقفه نیندازد، فندک را از محل شارژ گوشی جدا کرده‏اند!
نمی‏دانستم در ایران عزیز هم سوداگرانی غول‏پیکر وجود دارند که مانند اختاپوس در همه‏جا نفوذ می‏کنند تا شیره‏ی جوانان ما را بکشند. ولی وقتی پیام جناب آقای سید محمود ابطحی، مدیرعامل شرکت دخانیات ایران (!) را از نظر گذراندم، آگاه شدم و البته متأسف!

بخشی از پیام ایشان:
شرکت دخانیات ایران با قدمتی بیش از هفتاد سال بر اساس قانون انحصار (سال 1307 هجری شمسی) نسبت به توسعه و ساماندهی این صنعت اهتمام ورزیده و به عنوان یکی از بزرگ‏ترین گروه‏های دخانیات خاورمیانه بر آن است تا ضمن تولید و عرضه‏ی انواع محصولات و فرآورده‏های دخانی، در رشد و توسعه‏ی اقتصادی کشور نقشی ایفا نماید.
... ما از یک سو با استفاده از فناوری‏های پیشرفته و تکیه بر تجربیات نوین علمی قصد داریم بهترین محصول را به مشتریان خود عرضه نمائیم و از سوی دیگر با بهره‏گیری از روش‏های روز بازاریابی در صدد دستیابی به سهم شایسته‏ای از بـازارهای مصرف داخـلی و منطقه‌ای هستیم.
... ما با التزام به رفتار صادقانه بر این باوریم که با بهره‏مندی از شرایط مناسب اقلیمی و منطقه‏ای و داشتن تجربه، توان و دانش فنی طراحی و تولید فرآورده‏های مرغوب دخانی، می‏توانیم سهمی در ارتقای جایگاه صنعتی کشور داشته و سرآمدی اقتصادی و صنعتی ایران اسلامی را در منطقه اثبات نمائیم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن: از معدود دفعاتی است که دعا می‏کنم یکی از مسئولین کشورم در تحقّق آرمان‏هایش موفّق نشود! ارتقای جایگاه صنعتی کشور با چنین وسیله‏ای توی سرتان بخورد ان‏شاءالله‏تعالی! 

بالاخره شروع شد. اگرچه در فرم مشکل دارد، ولی چون معنایش قرآنی‏ست تماشایش را از دست نمی‏دهم.

پرده‏ی اوّل: ...بوتیفار از زیاده‏خواهی کاهنان معبد می‏آشوبد و یوسف را به خاطر کاهش سهم زیاده‏ی آنان تحسین می‏کند...

پرده‏ی دوم: ...یوزارسیف با سینی‏های بزرگ غذا وارد می‏شود و آن‏ها را در برابر بوتیفار و زلیخا می‏نهد. انواع غذاها روی میز عزیز مصر به جلوه نشسته‏اند...

بوتیفار به مملکت خویش خائن نبود. ولی همین تجمّلات کافی‏ست تا خدا حکومت او و فراعنه را نپسندد و تنها پیامبران را لایق حکومت بداند.

خدا را شکر که مسئولان و مدیران در نظام جمهوری اسلامی، بی‏منّت خدمت می‏کنند و با مردم و ولی‏نعمتان خویش هم‏سفره می‏شوند! (ان‏شاءالله‏تعالی)

دیروز به بهانه‏ای در دومین همایش بین‏المللی صنعت پالایش نفت ایران شرکت کردم. با خود این همایش کاری ندارم، بلکه مقصودم در این نوشتار مکان برگزاری آن است:

مرکز همایش‏های بین‏المللی صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران!

پرده‏ی سوم: هنگام ناهار، تمام مدیران و مسئولان و مدعوان همایش، به سالن غذاخوری ویژه دعوت شدند. قبلاً نیز رفته بودم، فرقی نکرده بود و این بار نیز با غمی جانکاه از غذاخوری خارج شدم. به راستی اگر کسی حتی از هر غذا فقط یک قاشق تناول می‏کرد، نمی‏توانست طعم همه‏ی غذاها را بچشد! همه نوع سالاد و دسر و نوشیدنی، انواع برنج و خورشت، انواع کوکو و غذاهای گیاهی، انواع سوپ، انواع کباب، ... همه و همه در خدمت مدیران حوزه‏ی نفت،‏ گاز و پتروشیمی! و البته نه فقط مدیران نفت، بلکه میهمانان هر همایشی که در مرکز همایش‏های بین‏المللی صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران برگزار شود! قبل از این‏که دیس‏های بزرگ برنج و کباب و ... به نصف برسند، خدمه‏ی مخصوص به سرعت ظرفی دیگر جای‏گزین آن می‏کردند. همه «اذا بلغت الحلقوم» خوردند و شکم‏ها انباشتند، ولی میزها هم‏چنان مملو از انواع غذاها بود و احتمالاً ساعاتی دیگر سهم سطل‏های زباله و گربه‏های شهر!

پرده‏ی چهارم: کمی آن‏طرف‏تر، درست در مسیل مجاور بزرگراه شهید چمران (سلام‏الله‏علیه) مردمی هستند که کودکان‏شان با پای برهنه بر سنگلاخ می‏دوند...

خدمت خوب است، ولی ردای حکومت تنها بر شانه‏های یوسف دوام خواهد داشت...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن: هستند امثال رجایی و احمدی‏نژاد و ... که از این‏گونه رفتارها بیزارند، ولی برای این‏ برنامه‏ها هم باید فکری کرد. آیا آبروی نظام در برابر میهمانان خارجی به چنین سفره‏هایی است؟ آیا گاندی که با شیر بُز از میهمانانش پذیرایی می‏کرد، آبروی هندوستان را برده است؟! مسیر را گم نکنیم!

-----> قبله‏ی حاجات منی لاس‏وگاس ... کعبه‏ی آمال منی لاس‏وگاس! (کلیک کنید!)
-----> از دروغ دولت تا پنجره‏فولاد!
-----> احمدی‏نژاد و ادعای ارتباط با امام عصر (عج)!

پ.ن. (پیش‏نوشت): من یه عمّه بیش‏تر ندارم. تنها دختر خانواده‏ی پدربزرگم. خیلی برام عزیزه. شاید چون خیلی مهربونه و رنج‏هایی کشیده و امتحان‏هایی پس داده که اگه هر کدوم از ما می‏چشیدیم معلوم نبود بتونیم به سلامت ازشون عبور کنیم. داغ شهادت برادر عزیزش عشق عمّه‏م رو به خدا چند برابر کرد. داغ مادر مهربونش هم نتونست کمرش رو خم کنه. داغ علی پسر جوونش که توی یه حادثه‏ی رانندگی در لباس مقدّس سربازی به شهادت رسید و ناکام از دنیا رفت هم ذرّه‏ای از عشق‏اش به خدا کم نکرد. داغ پدر عزیزش که به محض بازگشت از زیارت حضرت زینب سلام‏الله‏علیها عارفانه از دنیا رفت هم فقط پلّه‏ای شد برای نزدیک‏تر کردن عمّه‏ی عزیزم به خدا ... و آخرین امتحانی که اون رو هم سرافرازانه سپری کرد، داغ فاطمه دختر جوونش بود که در یک قدمی خونه‏ی بخت به طور باورنکردنی با سرطان خون پرپر شد. همه شاهدن که این زن باایمان، عارفانه در این مصیبت‏ها صبر کرد و روز به روز رابطه‏ش با خدا نزدیک‏تر و ملموس‏تر شده. اینا رو گفتم که این پُست رو با توجّه بیش‏تری بخونین. آخه چند شب پیش که با عمّه‏م دیدار کردم، بعد از افطاری یه کاغذ به من داد و گفت این متن رو از روی تابلوی کنار اتاق عمل بیمارستان نوشتم. دیدم قشنگه، آوردمش تا شماها هم استفاده کنین.

و من نیز
می‏نگارم این سطور را
تا شاید
کسی
جایی
بخواند
و بلرزاند دلش را.
و نمی‏دانم
تراوش ذهن کیست.
ولی دانستم
که حرف دل عاشقان خدا را زده
و می‏دانم
که اگر شعفی عارفانه شما را دست داد
نسیم دعای خیرتان را
به خانه‏ی عمّه‏ی مهربانم خواهید دمید...

در رؤیاهایم دیدم با خدا گفتگو می‏کنم. خدا پرسید: در ذهنت چیست که می‏خواهی بپرسی؟ گفتم: چه چیز بندگانت، شما را سخت متعجّب می‏کند؟
خدا پاسخ داد:
* این‏که آن‏ها از کودکی‏شان خسته می‏شوند و عجله دارند که بزرگ شوند، و بعد دوباره پس از مدّت‏ها آرزو می‏کنند که کودک باشند.
* این‏که آن‏ها سلامتی را از دست می‏دهند تا پول به دست آورند، و بعد پول‏شان را می‏دهند تا سلامتی را به دست آورند.
* این‏که با اضطراب به آینده می‏نگرند و حال را فراموش می‏کنند، بنابر این نه در حال زندگی می‏کنند و نه در آینده.
* این‏که آن‏ها به گونه‏ای زندگی می‏کنند که گویی هرگز نمی‏میرند و به گونه‏ای می‏میرند که گویی هرگز زندگی نکرده‏اند.

دوباره پرسیدم: به عنوان یک خالق می‏خواهی کدام درس‏های زندگی را بندگانت بیاموزند؟

او گفت:
* بیاموزند که، آن‏ها نمی‏توانند کسی را وادار کنند که دوست‏شان داشته باشد.
* بیاموزند که، درست نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند.
* بیاموزند که، فقط چند ثانیه طول می‏کشد تا زخم‏های عمیقی در قلب آنان که دوست‏شان داریم ایجاد کنیم، امّا سال‏ها طول می‏کشد تا آن زخم‏ها را التیام بخشیم.
* بیاموزند، ثروتمند کسی نیست که بیش‏ترین‏ها را دارد، بلکه کسی است که کم‏ترین نیازها را دارد.
* بیامورند، که دو نفر می‏توانند با هم به یک نقطه نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند.

من با خضوع گفتم: آیا چیز دیگری هست که دوست داری بندگان بدانند؟

خدواند فرمود:

فقط این‏که بدانند

من همیشه، همه‏جا هستم.

پ.ن. (پس‌نوشت): این ماه رمضان هم تموم شد. از خودم بابت بهره‌ای که بردم راضی نیستم. دعا کنید خدا عید فطر، عیدی منو لرزوندن دلم قرار بده...